بسم الله الرحمن الرحیم-مقاله ای ازخانم مارگت ونت بنام چه کسی شهر دیترویت را کشت- شما انهارا نمیتوانید تصور کنید- کسی که اخرین فردی است که شهر دیترویت را ترک خواهد کرد وظیفه ندارد که چراغ های شهر راخاموش کند شهر مدتها است درتاریکی بسر میبرد چهل درصد چراغ های خیابانها نور ندارند زیرا حباب لامپها سوخته اند ودزدان سیم مسی ها فراموش میشوند سال گذشته شهردار شهر طرحی را اشکار کرد که برای صرف جوئی مالی چراغهای  بخشی از شهر را که کم جمعیت هستن را خاموش کند- مسئول عملیات اداره شهرداری فرمودند ما قصد نداریم بخش هائیکه دردسر ساز هستند مانند دیگر بخش های شهر چراغ انان را روشن کنیم-من به اندازه کافی عمر کردم که زمانی که شهر دیترویت شهر معظمی بود را بیاد بیاورم- امروز نمیتواند سرویس های اساسی رابه شهر بده- امروزه اتش نشان ها نمی توانند به نردبان هائی که برروی کامیون ها سوار است را بکار بی اندازنند زیر امدتها است که سرویس نشدند- پلیس نزدیک به یکس اعت طول میکشد تا به یک حادثه فوری برسد مردم نمیتوانند به شماره 911 زنگ بزنند که حمله قلبی کرده اند زیرا قبل از انکه امبولانس بیاید انها فوت کرده اند هرکس که میخواسته برود وشرایط انرا داشته است رفته است وشهر از یک ملیون وهشتصد هزار نفر به هفتصد هزار رسیده است واغاز ان از سال 50 شروع شد بخش های زیادی از شهر به سمت طبیعت وحشی باز گشته است وبعضی از خانه ها ارزش انها  کمتر از هزینه خراب کردن اش هست شهر گذشته از انکه امروز شهر نامیده شود این جمله شخصی که درمحله کندریک بنگوشه  به روزنامه نیویورک تایمز گفته است-ادامه دارد